Για τη στάση των άλλων δυνάμεων στο θέμα της Αυτοαξιολόγησης

Τον τελευταίο καιρό οι εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα δίνουν τη μάχη απέναντι στην εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης στα σχολεία. Μια αυτοαξιολόγηση που δεν αφορά μόνο τα στενά πλαίσια της εκπαίδευσης αλλά αγκαλιάζει τους μαθητές, τους γονείς τους, τους εκπαιδευτικούς, όλη την κοινωνία. Μια αυτοαξιολόγηση που θα φέρει τις επιχειρήσεις μέσα στα σχολεία, θα τα κλείσει, θα τα κατηγοριοποιήσει, θα αυξήσει τη μαθητική διαρροή, θα ενισχύσει το «Νέο Σχολείο» της αγοράς και της αμορφωσιάς.

Σε αυτήν τη διαδικασία δε θέλουν εκτροπές. Δε θέλουν τους εκπαιδευτικούς να διαφωνήσουν και να αντισταθούν. Θέλουν εκπαιδευτικούς που, είτε με το καρότο είτε με το μαστίγιο, θα συναινέσουν στα βάρβαρα σχέδια κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που θα προσαρμόσουν το περιεχόμενο της μάθησης στις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι στην ανάγκη της μόρφωσης και της ολόπλευρης διαπαιδαγώγησης του νέου ανθρώπου.

Γι’ αυτό φοβερίζουν! Οι απειλές και η τρομοκρατία, ειδικά στην Καβάλα, από μεριάς των συμβούλων και πολλών διευθυντών έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις. Οι απειλές για πειθαρχικά, απολύσεις, καταγραφή στο πρακτικό όσων δε θέλουν να μπουν στις ομάδες εργασίας (παρόλο που δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή), έχουν γίνει καθημερινή πρακτική όσων στελεχών της διοίκησης εμπλέκονται με τη διαδικασία και στηρίζουν αυτά τα μέτρα. Και οι απειλές τους πιάνουν τόπο. Οι εκπαιδευτικοί έχουν φοβηθεί ακόμα κι ένα απλό ψήφισμα να προσυπογράψουν. Και πώς να μη φοβηθούν όταν και η ΟΛΜΕ αλλά και η ΕΛΜΕ Καβάλας είναι άφαντες, παίζοντας σωστά το ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

• Τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΔΑΚΕ (με τρεις έδρες στο Δ.Σ., και οι τρεις διευθυντές, έναν αιρετό του ΑΠΥΣΔΕ, κι αυτός διευθυντής) προωθούν με νύχια και με δόντια την αυτοαξιολόγηση, παραβλέποντας τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ. Μάλιστα δε δέχονται διαφωνίες και αντιρρήσεις όσον αφορά τη συμμετοχή στις ομάδες και το εκβιαστικό δίλημμα καταγραφής στο πρακτικό όσων δε θέλουν να συμμετέχουν στις ομάδες έχει την τιμητική του. Σε μια περίπτωση μάλιστα, μέλος του Δ.Σ. δεν ενημέρωσε καν για την πρόταση για το πρακτικό της ΟΛΜΕ στη συνεδρίαση του Συλλόγου διδασκόντων, ενώ σε άλλη δε δέχτηκε καν να βγει ψήφισμα ενάντια στην αυτοαξιολόγηση! Όχι πρακτικό, απλό ψήφισμα!

Η ΔΑΚΕ, η κυβερνητική παράταξη παίζει καλά το ρόλο της. Αυτόν της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής στα σχολεία, της συμμόρφωσης των εκπαιδευτικών με τους νόμους και τις διατάξεις. Ακόμα κι αν αυτές διαλύουν το Δημόσιο Σχολείο. Απόντες όλοι από τις μαζικές διαδικασίες, απόντες από τα σχολεία, απόντες από τις μάχες της ενημέρωσης και της κινητοποίησης των εκπαιδευτικών. Μαζί με την ΠΑΣΚ, την άλλη κυβερνητική παράταξη, που είναι κυριολεκτικά απόντες, μια και έχουμε να δούμε εκπρόσωπό τους, σε οποιαδήποτε διαδικασία (ακόμα και στα απλά Δ.Σ. που κάνει η ΕΛΜΕ, είμαστε στην καλύτερη περίπτωση 8). Τα στελέχη της όμως, νυν και πρώην, στο ρόλο του διευθυντή είναι πάντα παρόντα, προωθώντας την αυτοαξιολόγηση με όποιον τρόπο μπορούν.

• Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΕΣ (4 έδρες στο Δ.Σ.), και μια σειρά πρώτα συνδικαλιστικά τους στελέχη στην ΕΛΜΕ, δεν “κουνάνε κυριολεκτικά ούτε το μικρό τους δάκτυλο” για να υλοποιηθεί η απόφαση που ψήφισαν στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ. Δεν έχουν κάνει τίποτα για να σπάσει το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που καλλιεργούν στελέχη της Διοίκησης. Σε αρκετές περιπτώσεις με την πρώτη δυσκολία “τα δίπλωσαν” και πήραν μέρος σε ομάδες εργασίας και προσπάθησαν να βγάλουν ψήφισμα διαμαρτυρίας για την αυτοαξιολόγηση, που επειδή δεν ήταν ομόφωνο δεν προχώρησε. Σε άλλη περίπτωση στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έβαλαν καν προς συζήτηση και ψήφιση το πρακτικό της ΟΛΜΕ και απλά αποδέχτηκαν την τοποθέτησή τους σε ομάδες εκφράζοντας τις επιφυλάξεις τους. Ακόμα και στην πρόταση του ΠΑΜΕ να βγει ένα κείμενο ενάντια στις απειλές που εκτοξεύονται στους συναδέλφους, να πάρει η ΕΛΜΕ όλα τα απαραίτητα συνδικαλιστικά μέτρα απέναντι σε αυτούς που απειλούν, να κάνουμε στάση εργασίας και παράσταση διαμαρτυρίας στη Διεύθυνση Β΄ βαθμιας Εκπαίδευσης για το θέμα, στο μόνο που συμφώνησαν ήταν η παράσταση διαμαρτυρίας. Ως εδώ φτάνει η αγωνιστικότητά τους!

Το βασικό για το ΑΕΣ ως επόμενο κυβερνητικό συνδικαλιστικό σχήμα, είναι πώς θα αποπροσανατολίσει το κίνημα. Καμία κίνηση για την οργάνωση του αγώνα, καμία ανάληψη πρωτοβουλιών, καμία κινητοποίηση εκπαιδευτικών (από την παραλίγο αυτοδύναμη παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ). Αντίθετα, υιοθέτηση κλίματος ηττοπάθειας και μιζέριας, κλίμα του ότι δε γίνεται τίποτα και μόνο μια αλλαγή κυβέρνησης θα μας σώσει. Κουβέντα για τις πραγματικές αιτίες των μέτρων που έρχονται στο σχολείο -  αυτοαξιολόγηση, αξιολόγηση, «Νέο Σχολείο»- που πηγάζουν κατευθείαν από την Ε.Ε. (αφού συμφωνούν με την Ε.Ε.). κουβέντα για συμμαχία με τους γονείς και τους μαθητές για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, με την αιτιολογία ότι στη ΜΙΑ εκδήλωση που έκανε η ΕΛΜΕ δεν υπήρξε συμμετοχή. Ξεχνάνε ότι ο αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία είναι δύσβατος, κοπιαστικός και συνεχής. Κουβέντα για συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους της πόλης, τους άνεργους, τους αγρότες γιατί τα προβλήματα στην εκπαίδευση αγκαλιάζουν όλη την κοινωνία. Μετά πώς περιμένουν το σωματείο να διαπαιδαγωγήσει στη λογική της αντίστασης και του αγώνα τους εκπαιδευτικούς; Πώς περιμένουν να αντιδράσουν οι εκπαιδευτικοί όταν δε βλέπουν την ΕΛΜΕ δίπλα τους σε κάθε βήμα; Αλλά ποια ΕΛΜΕ σήμερα; Ποια χαρακτηριστικά θα έχει; Ταξικά ή κυβερνητικά;

Ασφαλώς η κριτική μας αφορά τις ηγεσίες των δυνάμεων αυτών. Διαχωρίζουμε στην κριτική μας τους εκατοντάδες συναδέλφους, που μπορεί να στήριξαν με τη ψήφο τους αυτές τις δυνάμεις, αλλά δίνουν με εντιμότητα τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση και όχι μόνο. Τους καλούμε όμως να βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο και το χαρακτήρα αυτών των δυνάμεων.

Το ΠΑΜΕ, με τις λίγες δυνάμεις που έχει, όλο αυτό το διάστημα όργωσε τα σχολεία του νομού προσπαθώντας να ενημερώσει και να εμφυσήσει κλίμα αισιοδοξίας και αντίστασης σε όλους τους συλλόγους διδασκόντων. Παραβρέθηκε σε σχολεία που υπήρξε πρόβλημα και διαμαρτυρήθηκε για τις πρακτικές των διευθυντών.

Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για αλλαγή των συσχετισμών και ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο με ένα σωματείο πιο αγωνιστικό, πιο ταξικό μπορούν οι αγώνες μας να έχουν αποτέλεσμα και προοπτική.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Η μάχη για την αυτοαξιολόγηση δεν έχει τελειώσει. Σε πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει καν, ενώ στην Α΄ βάθμια τώρα ξεκινάει. Ας ξεπεράσουμε το φόβο ότι είναι νόμος του κράτους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να παλεύουν ενάντια σε άδικους αντιλαϊκούς νόμους. Μήπως θα ρωτάμε την κυβέρνηση, την Ε.Ε. και τους βιομηχάνους πότε και πώς θα διαμαρτυρηθούμε; Αν είμαστε όλοι οι εκπαιδευτικοί μαζί, δάσκαλοι και καθηγητές ενωμένοι και συσπειρωμένοι, αν είμαστε χιλιάδες σαν μια γροθιά, αν δράσουμε από κοινού με γονείς και μαθητές, τότε μπορούμε να ρίξουμε τους εκβιασμούς τους στο κενό. Να ρίξουμε και την ανοιχτά εχθρική ή υπονομευτική στάση των ηγεσιών των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων στο κενό.

Αυτό πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι, διαφορετικά τα μέτρα δεν θα έχουν τελειωμό, η ζωή μας θα γίνει κόλαση για εμάς και τα παιδιά μας.   

Στην Ενότητα η Δύναμη - Στον Αγώνα η Ανατροπή!
Ψηλά το κεφάλι!
Όλοι στον Αγώνα για να τους εμποδίσουμε!